JESIENNE REFLEKSJE.

Jesień,
jesienne dni.
Umykają wspomnienia,
do tych , które cieszą
i które się pamięta.

Jesień,
kwiatami znaczona
i opadłym suchym liściem.
Zachowana
w pięknie jesiennej
barwy kwiatów.

Jesień ,
to wspomnienie lata
i zaduma nad tym
co minęło.

Powoli,
mijają dni, jesienne dni,
jeden z drugim.
A nasza jesień ,
jedna podobna do drugiej,
zawsze jednakowo
obdarza nas swymi urokami
I tymi,
przed laty
i tymi z dnia dzisiejszego.

Ona zawsze
jest z nami,
tak, jak my,
na dobre i złe.

Towarzyszy nam,
podana w obrazie ogrodu,
działki, ktory
tak bliski jest nam.
Cieszy każdą barwą
i każdym kolorem gasnącego lata.

Jest taka ,
ponad czasowa,
tajemnicza i
jak zwykle, ogromnie
sentymentalna.

To tak jak my.
W rytmie jesiennych
dni,wpatrzeni w
przemijanie .

I choć wszystko przemija,
to jednak nas cieszy,
każdy kwiat,
który sadzimy, by
był z nami, by towarzyszył nam,

Bo, tak naprawdę
liczy się chwila,
która jest teraz i
która świadczy,że
tak trzeba.

Bo jesień, to chwila, to czas na drodze naszego żyta.Cieszy, ta co była i daje nadzieję na tą co przed nami.

Bo życie to trwanie, to co było, jest i będzie i tylko od nas zależy czy nas cieszy czy nie.

NAUCZYCIEL.

Nauczyciel,
tak,to ja, to mój zawód,
Może taki ,jak inne,
ale dla mnie, to ten, mój.

Zawsze o nim marzyłem
i do końca pracy ,
zawsze go lubiłem.
On był najważniejszy.

Chłopak prostych rodziców,
w siermiężnej i zniszczonej Polsce,
zdobywam zawód,
który jest dla mnie wszystkim.

Całym swym życiem,
służyłem jemu a on mnie.
Byłem dumnym, że to ja
prosty chłopak, zdobyłem go.

Gdybym miał znowu,
wybierać zawód, nie wybrałbym
innego, jak ten, który posiadam.
Nauczyciel-jak dumnie to brzmi.

Dzisiaj, jak co roku,
może w innej scenerii
świętujemy swoje święto,
licząc ,ze w pamięci naszych wychowanków
zawsze pozostajemy.

To ja, w dniu w którym, przyznano mi zawód nauczyciela- czerwiec 1965 rok.